Numberless paths branch in all directions It’s dark beneath the leaves
You can get lost ...

UrWald is een thriller over het bewustzijn

Porgy Franssen is de Verteller, Neuroot, Dirigent en Geräuschemacher bij een film die het gevaarlijkste oerwoud aller tijden betreedt: de krochten van de menselijke geest.

Porgy is een nar. Hij tart, hij treitert, en raakt ook zelf de draad kwijt in een directe interactie met personages op film. Hij stopt zinnen in hun hoofden, maakt filmgeluiden op het podium en zoekt een weg door het woud van hun gedachten. Porgy leidt en tegelijk verliest hij alle controle, over de film, zijn personages, het orkest, zijn geluiden, over zichzelf.

UrWald speelt zich af aan de grens waar het narratief worstelt met de chaos. Waar het bewustzijn worstelt met het verhaal dat zichzelf vertelt. Terwijl we dieper het UrWald in gaan, komen we steeds dieper in het bos, in de stem, het verhaal.

Hélène geeft schilderles op een lagere school. Het klasje zit rond een opgepotte wilg en schildert deze. Een van de leerlingen wordt onrustig, drukt te hard op haar penseel en breekt deze; het veroorzaakt een spontane bloedneus bij Hélène.

Aaron vindt zijn auto in bekladderde staat op de parkeerplaats; iemand heeft er mest overheen gesmeerd. Waarom? Wat heeft hij misdaan? Elders suggereert een catastrofale val in een bos dat er zich iets vreselijks heeft voorgedaan. De echo van deze val klinkt door in de flashbacks die zich aan Aaron en Hélène opdringen.

De gebeurtenissen op deze dag, en de flashbacks die steeds intensiever worden, ontvouwen langzaam een verhaal. Voor het publiek is het, net als voor Aaron en Hélène, een compositieproces — een zoektocht naar wie zij zijn en wat hun verborgen geschiedenis is.

Ooit woonden zij ergens anders. Er waren problemen met hun bovenbuurman, vreemde geluiden, obsessies. Hij sleurde constant planten naar boven door het smalle trappenhuis. Hun nieuwe appartement is wit en kaal. De verhuisdozen zijn nog niet uitgepakt. De bovenbuur leek geen helder verhaal te hebben, met meer dan één stem te spreken. De natuur drong binnen. Nu, in de kale woonkamer, maakt Hélène met talloze planten een reconstructie van Millais’ beroemde Ophelia-schilderij. Een stem lijkt door haar mond op te borrelen...

Als meer en meer herinneringen zich aan hun bewustzijn opdringen, raakt hun geordende realiteit verward. Er is geen orde meer, een woud groeit door alles in hun hoofd heen. Een woud dat zowel de voltooiing van hun verhaal als de neergang ervan is. In het woud zijn geen ego’s, geen verhalen, enkel bomen die groeien en zwieren. Het woud is immer veranderlijk, en immer en altijd een woud.

Aad van Nieuwkerk interviewde Arnoud Noordegraaf over UrWald: